Ψηλά μ’ έναν πυρσό από στάχυα η λεβεντιά
προχωρεί μες στα κύματα και τραγουδάει:

Ω παιδιά που με νιώθετε πατριωτάκια του ήλιου
με βέργες και παράξενα πουλιά στα χέρια,
με χλοερές καρδιές και μάτια καθαρά
που ακούτε από τις παραλίες την ανατολή να βουίζει
ζεσταίνοντας στην αγκαλιά σας ένα φως απέραντο
από την άκρη τ’ ουρανού ως το βάθος της καρδιάς
με πείσμα πορφυρό πατριωτάκια του ήλιου
που λέτε: ο μόνος δρόμος είναι η ανατολή!

Της ελιάς και της συκιάς και του κυπαρισσιού,
των αμπελιών των ξεροπόταμων και των μεγάλων τρούλων
η γη ακουμπάει από τη μια μεριά στην όχθη των ονείρων σας.
Ακούστε με είμαι από τους δικούς σας δώστε μου ένα χέρι
που ν’ αγαπάει, με μιας να κόβει τα ολόκληρα όνειρα.
Να κολυμπάει ελεύθερα στα νιάτα των νεφών.
Η γη μιλάει κι ακούγεται απ’ το ρίγος των ματιών.