Πάλι βρίσκομαι στον ίδιο δρόμο
σαν ποτάμι που κυλάει στο χρόνο, σε τοπίο μυστικό
Μα την τύχη μου κανείς δεν ξέρει
και ποια θάλασσα θα κάνω ταίρι
κι όλο πέφτω απ’ το βουνό
κι όλο ψάχνω να σε βρω

Να `ναι τα δικά μου χείλια
στα δικά σου τα φιλιά
να πεθαίνουν απ’ τη ζήλεια
τα κοράλια, τα κοχύλια
που θα είσαι η μοίρα μου ξανά

Σαν ποτάμι πάλι πλημμυρίζω
κι όλο ξένες αγκαλιές ποτίζω
κι όλο πέφτω απ’ το βουνό
Πάρε με απ’ την τρέλα της ερήμου
έρωτά μου θάλασσα δική μου
από το λίγο μου να βγω
στο πολύ σου να χαθώ