Επλώθεν απές σο τσαΐρ
ερούξεν και κοιμάται
έσυρεν το τσούλ’ σο ποτάμ’
ντηδέν πα κι φοάται.

Εσέβεν σ’ εγκαλιόπον μου
κρεμάεν ασήν γούλα μ’
τα απάν’ ατς όλιον έκαιεν
άψιμον με το βρούλαν.

Ο πρόσωπος αγγελικόν
το ματόπα ‘τς φωτάζνε
ασά σειλιόπα τσ’ στάζ’ το μέλ'
φιλώ και εμέν χορτάζνε.

Τ’ αρνί μ’ ελιγοθύμεσεν
σην εγκάλια μ’ ερούξεν
αρ’ μη κατηγοράτ’ ατό
τσελκέικον εν κε εγρίξεν.

Να αλί εμέν να αλί κι ατέν
να αλί τη δυς εντάμαν
τα αμαρτίας εμουν πολλάν
κι σούμες μ’ έναν τάμαν.