Κάθε πρωί
στον καθρέφτη μου κοιτώ
και προσπαθώ
μέσ’ στα μάτια μου να δω
της ψυχής μου τη δίνη
που ψάχνεί γαλήνη
μια με πνίγει, μια μ’ αφήνει
σ’ ακρογιάλι ανοιχτό.

Αεράκι φυσά
κι ελπίδες μου φέρνει
και το κορμί
με χάδια υφαίνει.
Το σχεδόν και το ίσως
που απ’ τα χείλη σου βγαίνει
μόλις κάνω να φύγω
πίσω με φέρνει.

Με τον καιρό
που περνάει απορώ
τρόπο αν θα βρω
απ’ την τροχιά σου να βγω.
Το σχεδόν και το ίσως
που απ’ τα χείλη σου βγαίνει
μόλις κάνω να φύγω
πίσω με φέρνει.

Το σχεδόν και το ίσως
που απ’ τα χείλη σου βγαίνει
μόλις κάνω να φύγω
πίσω με φέρνει.