Χαμένοι ουρανοί μες στις στοές
η θλίψη που νικάει στη λεωφόρο
Χωράει τη ζωή σε δυο γραμμές
ανάσα που σβήνει μες στο χώρο

Κι όλο πέφτω
πιο χαμηλά
Κι όλο πέφτω
πιο βαθιά

Χαμένοι ουρανοί μες στις στοές
αλήθειες που όλο κρύβουν τα τραγούδια
Πικρές, καταραμένες αγκαλιές
ξυπνάς κι αρχινάς ξανά τα ίδια

Κι όλο πέφτω
πιο χαμηλά
Κι όλο πέφτω
πιο βαθιά

Χαμένοι ουρανοί μες στις στοές
η νύχτα που φοβάται το σκοτάδι
Αγάπησες καταραμένους ποιητές
ξεχάστηκες και σ’ έπιασε το βράδυ