Έκανα πίσω τα μαλλιά και βγήκα στο μπαλκόνι
γιατί πονάνε τα φιλιά όταν μ’ αφήνεις μόνη
Και έμεινα δω στα σκοτεινά να λογαριάζομαι ξανά
να πίνω το να πίνω το καφέ σου
και μ’ αποτσίγαρα φτηνά θυμάμαι κάποια δειλινά
κι ακούω τις σιωπές σου

Κάτι τέτοιες στιγμές στο σκοτάδι με καις
και μου δίνεις πληγές να φοράω
κάτι τέτοιες στιγμές στο σκοτάδι με καις
κάτι τέτοιες στιγμές στη ζωή δε χωράω
Κάτι τέτοιες στιγμές...

Έκανα πίσω τα μαλλιά και άνοιξα τη πόρτα
κι έκατσα πάλι στα σκαλιά όπως καθόσουν πρώτα
Και έμεινα δω στα σκοτεινά να λογαριάζομαι ξανά
να πίνω το να πίνω το καφέ σου
να περιμένω μοναχή με μια μεγάλη ταραχή
ν’ ακούσω τα κλειδιά σου...