Τόσα χρόνια δεν αλλάζει η δικιά σου διαδρομή κυρά μου
τι κι αν όλοι γύρω τρέχουν εσύ πάντα στη γραμμή καρδιά μου
ίδια ώρα μια πορεία δίχως τέλος και αρχή στα όρθια
με σκυμμένο το κεφάλι και το βλέμμα φυλακή.

Όλοι μέσα στο παιχνίδι μα εσύ δεν είσαι εκεί κυρά μου
τα όνειρά σου είναι κρυμμένα σε μια τσάντα "καφετί"καρδιά μου
κι όμως μπήκες στα σαράντα με κομμένη αναπνοή και φόρα
πάντα μόνη μες το πλήθος σαν παιδί που έχει χαθεί.

Μια ζωή στο ίδιο τραίνο από Πειραιά Ομόνοια
και δεν έφτασες ποτέ σου μια φορά ως τη Βικτώρια.

Το παράπονο με πιάνει να τραβήξω το σκοινί κυρά μου
να σε πάρω με το ζόρι στη δικιά μου διαδρομή καρδιά μου
να κατέβουμε παρέα Κηφισιά μα προσοχή φοβάμαι
μήπως αύριο μετανιώσω γιατί χάθηκες κι εσύ.

Μια ζωή στο ίδιο τραίνο από Πειραιά Ομόνοια
και δεν έφτασες ποτέ σου μια φορά ως τη Βικτώρια.