Τα φώτα χαμηλά ατμόσφαιρα θολή
στο πιάνο η μοναξιά παλεύει ν’ ακουστεί
αχόρταγα κορμιά υπόγεια ηδονή
παιχνίδια πονηρά με μια αλλοδαπή
κι ό,τι βγει.

Χαμένοι ταξιδιώτες χωρίς αποσκευή
λιωμένοι στρατιώτες με ανοιχτή πληγή
κορίτσια της ανάγκης με βλέμμα από γυαλί
κι ο Σάββας πού `χει πάρει ξανά αναστολή..το παιδί!

Στου δρόμου τα μισά έμεινα μόνος μου
παρέα η μοναξιά εγώ κι ο πόνος μου
φυλάξου μια φωνή και μη ρωτάς γιατί
οχτώμισι χιλιάδες το φιλί.

Γελάνε τα παιδιά ουρλιάζει ένα σκυλί
στα περιπολικά πληρώνεται η σιωπή
τραβάω στα βαθιά και σπάει η κλωστή
αλήτισσα καρδιά σε ξόδεψα πολύ ενοχή...

Τα γκάζια ανοιχτά η άσφαλτος υγρή
αγόρι μου φωτιά φανάρι κι αρπαχτή
σειρήνες κι αστυνόμοι γιατροί περαστικοί
σε μένα λέω συγγνώμη μα εσύ `σαι η αφορμή
βρε ζωή.