Τις νύχτες τραγουδάω στις καρδιές
που παίζουνε κρυφτό στην προκυμαία
αδέσποτα χωρίς αποσκευές
να ψάχνουν για πειρατική παρέα.

Σε ξέμπαρκα ακυβέρνητα παιδιά
πυγολαμπίδες σε άγρια σκοτάδια
χαμένα στην πρωτεύουσα σκυφτά
μισόγιομα του Καββαδία φεγγάρια.

Πάμε να φύγουμε να τους ξεφύγουμε
να ξημερώσουμε αλλού ερωτευμένοι
όλα ή τίποτα χωρίς επίθετα
έτσι κι αλλιώς εδώ πια γίναμε όλοι ξένοι.

Τα βράδια ρίχνω λάδι στη φωτιά
στη πίστα δίνω χρώμα και δικαίωμα
ξυλάρμενα τραγούδια αλλαργινά
να ανάψουνε λαμπάκια στο στερέωμα.

Να βρέξουνε τα σύννεφα κρασί
να πιούνε όσοι χάνουν από χέρι
να στρώσουνε οι θάλασσες χαλί
να ανοίξουμε πανιά σε άγνωστα μέρη.