Στα παλιά στα πεταμένα
και στη στάχτη απ’ τη φωτιά
πέταξα τα περασμένα
κι είπα δε με νοιάζει πια

Βάσανα γλυκά δεμένα
στης αγάπης την κλωστή
μες της λησμονιάς τα τρένα
νόμιζα είχαν ξεχαστεί
μα στου ονείρου μου την πόρτα
πρόβαλες χαράματα
και τα κλάματα με πνίγουν,
σαν τις μάνες που ανοίγουν
των παιδιών τα γράμματα...

Τα παλιά τα έχω θάψει
κι έχτισα μια εκκλησιά
το κεράκι σου έχει κάψει
μα η καρδούλα μου χτυπά