Γεννήθηκα άνθρωπος απλός
γι’ αυτό και είμαι σαν πηλός
και βλέπω μπρος μου δυο Ελλάδες.
Κι είν’ ο σταυρός μου σαν φτερό
καθώς σηκώνω στον αφρό
συστήματα και βασιλιάδες.

Παιδί φρονίμων εργατών
εγώ δεν ήταν δυνατόν
ν’ αλλάξω τίποτα στην πλάση.
Για να τ’ απλώσω μακριά
είναι τα χέρια μου μικρά
γι’ αυτό και μ’ έχουν ξεγελάσει.

Μου λέγαν’ : Βγες
και που να βγω;
Μού λέγαν’ : Μίλα
Τι να τους πώ;
Εγώ φιλήσυχος πολίτης
μ’ αστυνομία και με δικαστές
σχέση δεν είχα εγώ ποτές
μ’ αυτά που κάνει κάθε αλήτης

Συλλαλητήρια και φωνές
δεν τα κυνήγησα ποτές,
μήτε φωτιές ξέρω ν’ ανάβω.
Πολέμησα για τη σκλαβιά
σε Μαραθώνα και Γραβιά
μα είμαι πιο σκλάβος κι απ’ το σκλάβο.

Ποτέ δεν πήγα σινεμά
σε καφενεία και σε μπαρ
ποτέ δε μου ’δωσαν ρεγάλο.
Κι αυτά που λεν κυνηγητά
μονάχα τα χω ακουστά
κι αν γίνονται πολύ αμφιβάλω.

Μου λέγαν’ : Βγες
και που να βγω;
Μού λέγαν’ : Μίλα
Τι να τους πώ;
Εγώ φιλήσυχος πολίτης
μ’ αστυνομία και με δικαστές
σχέση δεν είχα εγώ ποτές
μ’ αυτά που κάνει κάθε αλήτης

Πάνω μου πήρα τις ντροπές
και φύλαξα παντού σκοπιές
και πάντα πάνω στις επάλξεις.
Σαν αριθμός μες τους στρατούς,
σπουργίτι μες τους αετούς
στον κόσμο τι μπορείς ν’ αλλάξεις.

Από συνήθεια παλιά
βρήκα και ’γω μια αγκαλιά
κι’ έκανα ότι όλοι κάνουν.
Πάντοτε σ’ όλα τυπικός
και σ’ όλα μου προσεκτικός,
τα κάτω να μην έρθουν πάνω.

Είμαι διακόσων πια χρονώ
και χόρτασα τον ουρανό
να βλέπω δίπλα σ’ ένα λύκο.
Κι αναρωτιέμαι αν είν’ σωστά
ότι είδα κι έχω ακουστά
κι’ έχουν οι διπλανοί μου δίκιο.

Μου λέγαν’ : Βγες
και που να βγω;
Μού λέγαν’ : Μίλα
Τι να τους πώ;
Εγώ φιλήσυχος πολίτης
μ’ αστυνομία και με δικαστές
σχέση δεν είχα εγώ ποτές
μ’ αυτά που κάνει κάθε αλήτης