Όλοι γελούσαν στο χωριό με το Νικόλα τον κουτσό
Φαινόταν τόσο κωμικό το βάδισμά του, το πηδηχτό

Στα πανηγύρια από μακριά τα γλέντια στέκει και κοιτά
κι αν έρθει κάποτε σιμά, τον κοροϊδεύουν τα παιδιά:

"Είσαι όλο σκέρτσο Νικολή, πως περπατάς σαν το πουλί
Για χόρεψέ μας κουτσουλή, και να γελάσουμε πολύ"

Κι όλοι γελούσαν στο χωριό με τον σακάτη, τον κουτσό
Φαινόταν τόσο κωμικό το βάδισμά του το πηδηχτό

Ήταν πανήγυρις θαρρώ τότε που σ’ όλο το χωριό
σκόρπιζε κέφι και χαρά, πριν έρθει εκείνη η συμφορά

Πιάνει τρικούβερη φωτιά το σπίτι του άρχοντα Κανά
"Βοήθεια!" η γυναίκα του ζητά, "είναι στο σπίτι τα παιδιά!"

Κοιτάζοντ’ όλοι στο χωριό, μα κάνουν όμως τον κοριό
Πετιέται ξάφνου μια σκιά και χάνεται μες στη φωτιά

Σε δευτερόλεπτα ξανά γυρίζει με τα δυο παιδιά

Στην αγκαλιά του τα κρατά και περπατά μ’ ένα ρυθμό
είναι το βήμα το γνωστό, πάντα το ίδιο πηδηχτό

Τώρα κανείς απ’ το χωριό δεν κοροϊδεύει τον κουτσό
γιατί τα πόδια του αυτά, κρατούν λεβέντικη καρδιά