Κείνη τη νύχτα, χαμηλά το φεγγάρι, στάθηκε πάνω απ’ την πόλη
κι ένας αέρας σαν συναγερμός τους κρύους δρόμους σαρώνει
δες οι σκιές των δέντρων μακραίνουν και τα παιδιά μέσα απ’ τον ύπνο τους κλέβουν
τα οδηγούν μακριά
Κείνη τη νύχτα

Κάποιος στο δρόμο σκόνταψε σε μια πέτρα γυρνώντας απ’ τη δουλειά του
κι όταν τη σήκωσε στο φως τι να δει ήτανε η καρδιά του
την έκρυψε βιαστικά στο σακάκι τρέμοντας μήπως τον δει κάνα μάτι
και έτρεξε μακριά
Κείνη τη νύχτα

Κάποιος στεκόταν με τις ώρες μπροστά σ’ ένα κρύο καθρέφτη
ώσπου είδε το είδωλό του από `κει μυστικά να του γνέφει
κι έχασε μονομιάς τη λαλιά του βαθιά κατάπιε όλα τα μυστικά του
τι να τα κάνει πια
Κείνη τη νύχτα