Χθές αργά η κεφαλή μου,
θε μου κόντευε να σπάσει,
μα παυσίπονο δεν είχα,
και επήρα το αμάξι.

Πάω σ’ένα φαρμακείο,
ενός φίλου, κολλητού μου,
κι ως να πάει να μου το φερει,
μου `πανε να χω το νου μου.

Μπαίνει μέσα μια κυρία,
τω λοιπόν, φίλοι καλοί μου,
που ’καμε να φύγει ο πόνος,
απ’τη πάνω κεφαλή μου.

Εφορούσε ένα φουστάκι,
λες φαρδιά κι ήτανε ζωνη,
κι απ’το ντεκολτέ τζη είχες,
πλούσσα θέα στο μπαλκόνι.

"Φαρμακοποιέ", μου λέει,
"κλείσ’τη πόρτα", άρων άρω,
"να σου δείξω που πονάω,
να μου πεις ήντα να πάρω".

Κοκκινίζω σαν παντζάρι,
πρασσινίζω σαν ραδίκιο,
μα στο εμπόριο ο πελάτης,
λένε έχει πάντα δίκιο.

Κλείνω φίλοι μου την πόρτα,
βάζω το κλειδί από πίσω,
και μου λέει "απ’την άλλη",
δυο λεπτάκια να γυρίσω.

Κοίτα φίλε μου παιχνίδι,
που η μοίρα μου σκαρώνει,
να ’μαστε με τη κυρία,
μες το φαρμακείο μόνοι.

"Τράβα λίγο τις κουρτίνες",
μου φωνάζει κι επιμένει,
που να ήξερα ο δόλιος,
θε μου τι με περίμενει.

Δεν περνάει λίγη ώρα,
και μου λέει να γυρίσω,
δεν περίμενα ποτέ μου,
τέτοιο πράγμα ν’αντικρίσω.

Είναι ολόγυμνη στον πάγκο,
χαλαρή και ξαπλωμένη,
και στα μάτια με κοιτάζει,
κάτι σαν να περιμένει.

Λέει μου να πλησιάσω,
να μου πει το πρόβλημά τζη,
πιάνει μου θε μου τη χέρα,
και τη βάνει στα μεριά τζη.

Ξεκινά να μου κουνιέται,
πάω να φύγω, δε μ’αφήνει,
κι ένα ρυφιχτό στα χείλη,
θε μου, αχ, φιλί μου δίνει.

Νευριάζω και τραβιέμαι,
κάνω ένα ζάλο οπίσω,
και σαν έμπορας καλός,
θα τήνέ ξαναρωτήσω.

"Βρε ποιο είν’το πρόβλημά σου;,
πες μου να σε βοηθήσω,
κι ένα φάρμακο κυρά μου,
αν μπορώ να χορηγήσω!".

Να μου πει τήνέ συβάζω,
τήνέ φέρνω στα νερά μου,
και μου λέει "από την κάψα,
δε σε βλέπω άντρακλά μου".

Εδά μάλιστα κυρά μου,
βλέπω να σε βοηθήσω,
και το φάρμακο που θέλεις,
έχω να στο χορηγήσω!