Περνώ σε θύμισες παλιές
από στενούς δικούς μου δρόμους
κάπου σ’ ωραίες Κυριακές
στην αγκαλιά γυμνές θεές
αγκαλιά κρατούσανε και τους δικούς μου ώμους.

Κοιτάζω τα ρολόγια σβήνοντας την κάθε ώρα που περνά
τις ώρες της αγάπης σου τις δίπλωσα να μη χαθούν,
πάντοτε μου’ λεγες πως "μοιάζουνε οι λεωφόροι με στενά"
αδιέξοδα που πουθενά δεν οδηγούν.

Μα προχωρώ σε δρόμους μαύρους ξεχασμένους
για συντροφιά ένα σου χάδι πιο λιτό,
νομίζω ότι κατοικώ εδώ και χρόνια στο Σικάγο
όμως περνάω για λεωφόρο το στενό.

Και προχωρώ σε άδειους δρόμους ξεχασμένους
σαν σκοινοβάτης στη ζωή ακροβατώ
νομίζω πως ανοίκω πια στους πεθαμένους
και το φιλί μες στο στενό αναζητώ.