H μανά σου γοργόνα στη στεριά κεντάει φεγγάρια
και στα μαλλιά σου τ’ άπλωσε να γίνουν χάδια
στη σταμνά της φυλά αγιασμό για να σου φέρει
στα μάτια σου έτσι φώτισε το καλοκαίρι.

Κουρσάρος ειν ο κύρης σου χωρίς μαχαίρι
για σένα ξενιτεύτηκε σ’ άγνωστα μέρη,
ώσπου να βρει ροδόσταμο αυλή που ανθίζει
όπως φυσάει ο άνεμος να σε χτενίζει.

Ο πάππος σου έπαιζε βιολί πάνω στη στέγη
κι άπλωνε σκαλωσιά να την ανέβει
έτσι όπως και η αγάπη του από συνήθεια
τις νύχτες σε νανούριζε με παραμύθια.

Το πρόσωπο σου καθαρό
σαν μια φορά και έναν καιρό.