Δεν ειν’ αγάπη να κρατάς πανί
σαν το βαρκάκι στα ρηχά
μα το ταξίδι πέρα στ’ ανοιχτά
μέχρι ο ήλιος να φανεί ξανά.

Δεν ειν’ ζωή τούτη η θολή μάτια
να ταξιδεύεις μοναχός
μα η σκέψη πέρα από το λογισμό
που ν’ ανταμώνει με το φως, ξανά.

Να `σαι εδώ κάτω
και να πατάς στον πάτο
να με κρατάς, ν’ αντέχεις
και να ζητάς, ν’ ανέβεις.

Να βλέπεις χάμω
χώμα και γη
στα πόδια να `ναι η ψυχή
μα να `χεις πόθο για να πετάξεις.