Έχεις μείνει πάντα στα δεκαεννιά
βλέπεις τα αστεράκια του χειμώνα
ειν’ τα χέρια και τα πλήκτρα σου λευκά
μα στον ουρανό δίνουν χρώμα.

Μουτζουρώνεις πάντα πάνω στα χαρτιά
πάνινοι παλιάτσοι στο γραφείο
το κραγιόν σου βάφει κάθε αγκαλιά
από τη σχολή ως το ωδείο.

Πας ακόμα καλοκαίρι στο νησί
βγαίνει ο ήλιος πάνω στο μπαλκόνι
λούζεσαι στο πράσινο σου στο βαθύ
και με το φεγγάρι μένεις μόνη.

Όλ’ αυτά που δεν μπορώ να ξαναδώ
κι όλα όσα μου `κρυψες τόσον καιρό
κράτησε για μένα μόνο μια στιγμή
τάχα πως μ’ αγάπησες απ’ την αρχή