Είχε νυχτώσει και με πήρε το παράπονο,
όσο σκεφτόμουνα πως άλλη σ’ αγκαλιάζει.
Μ’ένα τραγούδι λυπημένο και παράτονο,
πήρα το δρόμο που στην πόρτα σου με βγάζει.

Βάφτηκε η νύχτα με του πόνου μου τα χρώματα.
Κι εγώ της είπα τα φιλιά μου να σου στείλει.
Είχε νυχτώσει κι ως αργά τα ξημερώματα,
είχε ξεχάσει και ο ήλιος να ανατείλει.

Κι έκλαιγε μαζί μου το φεγγάρι και πονούσε,
μέχρι τα χαράματα για σένα μου μιλούσε.
Μ’ έβλεπε να λιώνω και με οίκτο με κοιτούσε,
Κι έκλαιγε μαζί μου το φεγγάρι και θρηνούσε.
Κι έκλαιγε μαζί μου το φεγγάρι...

Είχε νυχτώσει και στο δάκρυ μου καιγόμουνα,
που δεν κατάλαβες ποτέ αυτό που νιώθω.
Κι αυτά τα μάτια που για χάρη τους χανόμουνα,
άλλη κοιτάζανε μ’ αγάπη και με πόθο.

Μαύρες σκιές οι αναμνήσεις με τρομάζανε
κι εσύ σε άλλο προσκεφάλι ξαγρυπνούσες
Κι όλου του κόσμου τα φεγγάρια σε δικάζανε,
που μιαν αγάπη σαν κι αυτή περιφρονούσες.