'Ηρθες και θάμπωσες τα μάτια μου με φως
έφυγες κι έγινε σκοτάδι
κι έμεινε ο έρως μου αγιάτρευτος καημός
μες στο βαθύ του πόνου βράδυ

'Ηθες και χρύσωσες με όνειρα τη γη
με φαντασίες και ελπίδες
και των ματιών σου η γοητεία είχε πνιγεί
μες στις μακριές σου βλεφαρίδες

Δεν πειράζει, μη λυπάσαι, θα ξεχάσω,
τυχερό μου αφού σ’ ηύρα, να σε χάσω
σαν κοκέτα της ζωής πραγματική
ήρθες κι έφυγες αμέσως βιαστική

Δεν πειράζει, θα `ρθουν άλλες, θα περάσουν
κι οι αγάπες με τα χρόνια θα γεράσουν
μα εσένα θα `χω πάντα στη ψυχή
πάνω απ’ όλες, πάνω απ’ όλα, μοναχή.

Τώρα πέθαναν τα όνειρά μου τα τρελά,
σβήσανε κι οι πόθοι μου οι χίλιοι
άλλος το βελουδένιο των ματιών σου θα φιλά
που στέλνουν των ματιών σου οι ήλιοι

'Αλλους μεθάει της φωνής σου η δοξαριά
άλλους εκεί που έχεις πετάξει
και τα μαλλιά σου πήραν φεύγοντας μακριά
το καστανό τους το μετάξι