Εσύ ποτέ σου δε χτυπάς μες την καρδιά
κι εγώ που μια ζωή σου δείχνω αδυναμία
θα γίνω άνεμος και θα ‘ρθω μια βραδιά
για να σου μάθω μοναξιά κι επιθυμία

Ότι δεν υπάρχει το ποθώ,
ότι μου αρνιούνται το αγγίζω,
ότι μου χρωστάνε το ξεχνώ
κι εσένα π’ αγαπώ σε βασανίζω

Η νύχτα ψάχνει τα παλιά της υλικά
σε μιας αγάπης την παράφορη βιασύνη
θα γίνω πέλαγος και θα ’ρθω τελικά
για να σου μάθω χωρισμό και καλοσύνη

Ότι δεν υπάρχει το ποθώ,
ότι μου αρνιούνται το αγγίζω,
ότι μου χρωστάνε το ξεχνώ
κι εσένα π’ αγαπώ σε βασανίζω