Τα χαμόγελα σβηστά παγωμένα
και ποιος να σου πει πού βγάζει η στροφή
σκόρπια βήματα τυφλά μετρημένα
σκοτάδι σιωπή πηγάδι βαθύ
κι’αν έχεις κάποιο λόγο που να διαρκεί και να αναιρεί
σου δίνω αυτό που έχω κρύψει στη κόκκινη γή να σκάψεις εκεί.

Φύλαγε τα λόγια μή κάνεις σκόνη
τα ημερολόγια είναι λευκά
κι’όλα αυτά που έχεις ζήσει είναι εικονικά
τα παράξενα πουλιά δε πετάνε
στο κατάστρωμα έχει άλλο καιρό
το σιν ιάλο είναι βαρύ και φέρνει πυρετό.

Μα αν θές να δείς γυμνή την ουτοπία
αυτή η Άνοιξη αργεί και θα αργεί
στη παραλία μέσ’την άμμο βρές τα ίχνη
πάρτα από πίσω κι’ίσως φέρεις τη βροχή.
Εσύ που πέρασες πολλά μα πάλι αντέχεις
εσύ που στέγνωσες το δάκρυ της φυγής
έλα κοντά να πιεις κρασί κι’ύστερα τρέχεις
στο δρομολόγιο της άγονης γραμμής.

Κάπου σε είδα κάπου σε ξέρω κάπου σε έχασα
κάπου σε είδα κάπου σε ξέρω κάπου σε ξέχασα.

Κάτι τρέχει στην απάνω πλατεία
μά ποιος να σου πει και τι να σου πεί
κι’έτσι πνίγεσαι στις άγνωστες λέξεις
πυξίδα νεκρή τυφλή εποχή
κι’αν θέλεις κάτι να θέλεις
δεν είναι αρκετό δε φτάνει αυτό
μα αν ξέρεις φίλε να τρέχεις να παίζεις κρυφτό και κυνηγητό.