Τρεις και μισή γυαλιά καρφιά και στάχτη
σάρκα ιδρωμένη να κολλάει το μενταγιον
βουβή ταινία οπλισμένη νάρκη
τσιγάρο ουϊσκυ με βερνίκι των νυχιών.

Κι αφού το ριμελ σου ξεβάφει το σεντόνι
βγάλε μια βόλτα τη σκιά σου στη βροχή
φόρα ένα κόκκινο τραγούδι μεσ’ το χιόνι
βρές στο καθρέφτη μια αφορμή και όπου βγει.

Στάξε κορίτσι μου το γέλιο από το δάκρυ
κάνε παιχνίδι να ρεφάρεις το παρόν
στρώσε κορίτσι μου τα ρούχα σου κρεβάτι
κι έλα να δώσουμε τη μάχη των μαχών.

Ποιος σκηνοθέτης άλλαξε τους ρόλους
και κάνεις πρόβα με τη μάσκα θεατή
γυμνά καλώδια που βγήκαν απ’ τους πόλους
βραχυκυκλώνοντας τη πόλη στη σιωπή.

Καφτή ανάσα καταπίνει το σκοτάδι
μα όταν χτυπήσει το κουδούνι νά `σαι εκεί
μη τσαλακώνεις άλλο πια το μαξιλάρι
ο πόθος μάτια μου δεν παίρνει αναστολή.