Στάχτη μεσ’ στο ποτήρι μου
τα λόγια σου και πίνω
πίνω και ασταμάτητα
σ’ ακούω να μιλάς
καίγομαι και ζαλίζομαι
μα ακόμα σε αφήνω
λόγια σαν κάρβουνα καυτά
πάνω μου να πετάς

Ποιος θα μου δώσει δύναμη
μακριά σου να πετάξω
ποιος θα μου δώσει δύναμη
μακριά σου να κρυφτώ
Μα είναι η καρδιά μου αδύναμη
και πώς να τη διατάξω
να πάψει να σε αγαπά
έστω για ένα λεπτό
ποιος θα μου δώσει δύναμη...

Σαν αναμμένο σίδερο
το βλέμμα σου με καίει
οι σκέψεις μου μπερδεύτηκαν
και δε σ’ακούω πια
ακούω μόνο το πιοτό
που σιωπηλά μου λέει
πως μόνο η στάχτη έμεινε
απ’την παλιά φωτιά

Ποιος θα μου δώσει δύναμη
μακριά σου να πετάξω
ποιος θα μου δώσει δύναμη
μακριά σου να κρυφτώ
Μα είναι η καρδιά μου αδύναμη
και πώς να τη διατάξω
να πάψει να σε αγαπά
έστω για ένα λεπτό
πού να βρω Θεέ μου δύναμη...