Πάνε δύο χρόνια που γνωρίζω τη Μαρίνα
όταν απ’ το κόμμα της έφυγε θαρρώ.
Μου ’σερνε εξάψαλμους θυμάμαι η Μαρίνα,
πως είμαι ένα ζωο και μισό.
Άκουγα κηρύγματα να φύγω απ’ την Αθήνα,
να πάω και να ζήσω σε μέρος μακρινό.
Μου ’κανε ένα δίσκο δώρο απ’ την Ευρώπη,
με κάτι ξενικά και ήχους ροκ.

Τ’ άκουσες, Γιώργο; Τ’ άκουσες, Γιώργο;
Και μου ’λεγε ν’ αλλάξω σκηνικό.

Στο χρόνο πάνω έχω νέα απ’ τη Μαρίνα:
πως τα ’φτιαξε με κάποιον φίνο μπουζουκτσή,
πως είναι λέει τάχα τρελά ερωτευμένη
και γράφτηκε ξανά στην κλαδική.
Είναι πάλι, λένε, τελείως μαγεμένη
απ’ τους ήχους της ρεμπέτικης μας μουσικής.
Πρώτα ένα τηλέφωνο και έπειτα ένα δέμα
με δίσκους Βαμβακάρη φυσικά.

Τ’ άκουσες, Γιώργο; Τ’ άκουσες, Γιώργο;
Μ’ ανάγκασε και άλλαξα πικάπ.

Δεν περνάει, Γιώργο, παρά το καλοκαιράκι
που τράκαρα εκείνον τον κοινό γνωστό
κι έμαθα τα νέα από το Μαρινάκι
πως έχει τον Ντιουκ Έλλιγκτον νονό.
Τους δίσκους του μου έστειλε στο πρώτο δεματάκι,
καμάρωνα λοιπόν τη φίλη μου κι εγώ.
Μου μήνυσε μια μέρα να γυρίσω στην Αθήνα
γιατί εκεί είναι το κέντρο, λέει, της νέας μουσικής.

Τ’ άκουσες, Γιώργο, τ’ άκουσες, Γιώργο,
το πόσο έξω είμαστε εμείς;

Στο σπίτι κλειδωθήκαμε κι αυτό λόγω χρημάτων,
βιβλία και Τ.V. απ’ το Λυκαβηττό.
Στο πρώτο ζουμ που έγινε και νάτη η Μαρίνα
να σέρνει πρώτη εκείνο το συρτό.
Τη ροκ, την τζαζ και το Μάρκο Βαμβακάρη
θα έπρεπε οριστικά ν’ απαρνηθώ.
Ποια θα ’ναι τώρα πλέον τα καινούργια της τα βίτσια;
Θα πρέπει να τα μάθω να βιαστώ.

Τ’ άκουσες, Γιώργο; Τ’ άκουσες, Γιώργο;
Βοήθα με για να μην τρελαθώ.