Πάει το φεγγάρι χάθηκε, επέρασε η ώρα
η πούλια εβασίλεψε μεσάνυχτα κοντεύουν
κι εγώ πλαγιάζω μόνη μου.

Βάσανα μόνο και καημοί, του έρωτα τα δώρα
σε παραμύθια μ’ έμπλεξε, μέσα τους με παιδεύει
και το μυαλό μου τίναξε, βοριάς αγριεμένος
που δέρνει τις βελανιδιές ψηλά πάνω στα όρη.