Στο γνωστό ξενοδοχείο, άδικα σε περιμένω…
Το τηλέφωνο τρυπάω, μ ένα βλέμμα αφηρημένο
Τα ποτά έχουν στεγνώσει, από την αναμονή
Του μπάρμαν μόνο, ξεπλυμένο, το χαμόγελο είν’ εκεί

Μαύρο σύννεφο στα μάτια κι ένας κόμπος στο λαιμό
Μπορεί να ‘ ναι απ το ουίσκι, μπορεί να ναι απ το καπνό
Κάνει πάρτι η απουσία, κι εγώ σκίζομαι στα δυο
Στο Δωμάτιο 13, δεν μπορώ, δεν μπορώ να σου κρυφτώ

ΡΕΦΡΕΝ
ΣΤΟ ΔΩΜΑΤΙΟ 13, ΤΟ ΜΑΧΑΙΡΙ ΣΤΗ ΠΛΗΓΗ
ΠΩΣ Θ’ ΑΝΤΕΞΩ ΤΗ ΦΥΓΗ ΣΟΥ, Η ΑΝΑΜΝΗΣΗ – ΚΑΡΦΙ
ΣΤΟ ΔΩΜΑΤΙΟ 13, ΚΥΝΗΓΑΩ ΜΙΑ ΜΟΡΦΗ
ΜΙΑ ΜΟΡΦΗ ΠΟΥ ΜΕ ΤΡΕΛΑΙΝΕΙ, ΚΑΙ ΣΕ ΘΕΛΩ ΑΠ’ΤΗΝ ΑΡΧΗ

Στο γνωστό ξενοδοχείο, δυο και κάτι, παίζω πιάνο
Η εικόνα σου φευγάτη, προσπαθώ, μα δε τη πιάνω
Το κεφάλι μου γυρίζει, κολυμπάω στο κενό
Μες τον ίδιο εφιάλτη, κάθε βράδυ, κάθε βράδυ σε ζητώ