Στο κατώφλι ένα γράμμα πεταμένο
και στην πόρτα κρεμασμένα τα κλειδιά
έτσι βρήκα σκοτεινό και ρημαγμένο
το φτωχό μας το σπιτάκι μια βραδιά.

Έφυγες και πού μ’ αφήνεις;
Ένα σπίτι πώς το κλείνεις;

Στη μικρή μας καμαρούλα μόλις μπήκα,
βλέπω άδειο το κρεβάτι κι ορφανό
και τη βέρα στο προσκέφαλό σου βρήκα.
Ποιος σε πήρε, πού να πήγες και πονώ;

Έφυγες και πού μ’ αφήνεις;
Ένα σπίτι πώς το κλείνεις;

Με το κλάμα συντροφιά θα ξενυχτήσω
νοσταλγώντας μια φευγάτη αγκαλιά.
Το πρωί με τι κουράγιο να ξυπνήσω,
με τι όρεξη να πάω στη δουλειά;

Έφυγες και πού μ’ αφήνεις;
Ένα σπίτι πώς το κλείνεις;