Μενεξεδιά η τρέλα που φοράς,
την ψώνισες μια νύχτα με πανσέληνο.
Μενεξεδιά κι η τύχη που ζητάς
σαράντα χρόνια μόνος κι έρημος.

Στη Σαλονίκη και στα άλλα τα νησιά
ψάχνεις το γνήσιο και το ανέρωτο.
Χτυπιέσαι στα υπόγεια καπηλειά
και τραγουδάς σε ήχο πλάγιο δεύτερο.

Σαράντα χρόνια γίναν όλα πλαστικά,
μαστίχα έγινε το κρέας σου,
σιρόπι τα ιδανικά
κι αυτά τα λόγια της γριάς μητέρας σου.
Ψαρεύεις ψάρια στα βουνά,
ξιφομαχείς στην άσφαλτο για το άδικο.
Του φεγγαριού την πλάτη καβαλάς,
λαθρεπιβάτης σε τοπικό γκαζάδικο.

Μενεξεδιά, μενεξεδιά, μενεξεδιά...