Μέχρι το βράχο να συντρίψω
και να τον κάνω χαλικάκια,
που πάνω τους θα περπατήσω
να βρω και τ’ άλλα τα παιδάκια

Μέχρι να βγει ο φρονιμίτης
μη μου μιλάς για τίποτ’ άλλο
Για όλους κι όλα αμφιβάλλω
γι’ αυτό και γίνομαι αλήτης

Μα εσύ μου λες να επιβληθώ
και να μην κάνω άλλα λάθη
Το ποιηματάκι το γνωστό
που απ’ την κούνια σου `χουν μάθει

Μέχρι να βρω τι περισσεύει,
που έτσι αλλόκοτο με κάνει
η κάθε νύχτα θα μουσκεύει
σα φάρος έξω απ’ το λιμάνι

Μέχρι να πάρω εξιτήριο
της φρονιμάδας το χαρτάκι,
θα μ’ έχει φάει το σαράκι
σαν πάτωμα σε φροντιστήριο