Εκεί που άλλοτε κυλούσε ο Ιλισός
εκάθισα κι έκλαψα, μισός ερωτευμένος.

Κάποια πατρίδα θα `φερα στο νου,
ν’ ανθίζει στα μετόχια τ’ ουρανού,

με θάλασσες πιο μέσα κι ακρογιάλια
κι ολόφωτα τις νύχτες μανουάλια

καλή πατρίδα, ήσουνα κι εσύ
χρισμένη και σε τύλιγαν κισσοί

και θερινά φεγγάρια’ τον ψαλμό
τον ένιωσα σαν κόμπο στο λαιμό,

που λύθηκε στα χείλη μου κι εχάθη
στις όχθες του Ιλισού, στου μπαρ τα βάθη.