Ασάλευτος ο ουρανός, αγέρας που με χωράει,
δαίμονες που μου στέρησαν οργή.
Ασάλευτες οι μέρες πια που ονόματα αλλάζουν,
φίλοι που τις ανάγκες μας κρυφά αρπάζουν.

Και φεύγουν μακριά και χάνονται.
Και φεύγουν μακριά και χάνονται.
Και φεύγουν μακριά και χάνονται.

Σωρός μου κάτω οι ψυχές η μια πάνω στην άλλη
αγγίζουνε, αγγίζονται στης μοίρας το μαγκάλι.
Κι εσύ που χρόνια μου ζητάς θεούς να βρεις να κάψεις,
στα σύννεφα να ξενυχτάς να τρέξεις, να πετάξεις.

Να φύγεις μακριά να χάνεσαι.
Να φύγεις μακριά να χάνεσαι.
Να φύγεις μακριά να χάνεσαι.

Δεν ξέρω αν οι αλήθειες μου αντέχουν στο χρόνο
ή αν είναι μόνο ψέματα που έφτιαξα κρυφά.
Δεν ξέρω αν η ανάσα μου έμαθε απ’ το δρόμο
ή αν απλά με συγχωρώ πριν βάλω τη θηλιά.

Και φεύγω μακριά και χάνομαι.
Και φεύγω μακριά και χάνομαι.
Και φεύγω μακριά και χάνομαι.

Και φεύγω μακριά και χάνομαι.
Και φεύγω μακριά και χάνομαι.
Και φεύγω μακριά και χάνομαι.