Φράγκοι, καβαλαρέοι, σιδερόφραχτοι
ρημάξαν το Μορηά.
Ναύπλιο, Δημητσάνα, Τρίπολη,
μέχρι και τη Μονεμβασιά.
Κινήσανε τους Άγιους Τόπους δήθεν να ελευθερώσουνε
και αντ’ αυτού, την Πελοπόννησο εύκαιρη βρήκαν να σκλαβώσουνε.
Ναϊτες, σταυροφόροι, σκατόφατσες Καταλανοί
λεηλάτησαν τα μέρη μας, την πάτρια γη.
Ήσαντε κάθε καρυδιάς καρύδι,
χαλάσανε το Άργος, το Μιστρά, το Παλαμήδι.

Χτίσαν τα κάστρα τους σε μέρη αψηλά,
τους άρεσε ως φαίνεται η θέα, ήταν ωραία,
πάνω σε λόφους και σε πράσινες πλαγιές
παρέα και με ντόπιες ομορφιές.
Πλιάτσικο και υποταγή, για τους αυτόχθονες πράγματα καθημερινά
φορολογία βαριά στο βιός τους, όλα φυσιολογικά.
Βυζάντιο γαρ, Μεσαίων, δύσκολα, σκοτεινά χρόνια
και ως εκ τούτου, συνηθισμένα τα βουνά απ’ τα χιόνια.
Οι πρίγκιπες βέβαια, ως συνηθίζουν, το γλεντάνε,
έτσι και τότε, άλλοι δουλεύανε γι’ αυτούς κι οι ακτήμονες στενάζανε.

Αυτή είν’ της ανθρωπότητας όλη η ιστορία
όπου φτωχός κι η μοίρα του, μεγάλη αμαρτία,
της ειμαρμένης είλωτες, χωρίς διαμαρτυρία
κι ο γάμος κι αυτός συνήθως με τη βία.
Κι όμως, τους Παρθενώνες ανώνυμοι τους χτίσανε εργάτες
και όχι ο Περικλής,
ανώνυμοι εργάτες και τις πυραμίδες και όχι βέβαια ο Ραμσής.
Μα που και που, ευτυχώς, κάποια ψυχεί επαναστατεί,
χωρίς ούτε κι αυτή να ξέρει το πώς και το γιατί
κι αλλάζει, έστω για λίγο η ιστορία
κι ο άνθρωπος ξαναθυμάται τι πάει να πει ελευθερία.

Αυτά λοιπόν κι εγώ, ειρήσθω εν παρώδω, είχα να σας πω,
αυτά τα ολίγα να σας υπενθυμίσω
και μ’ έναν εις τη μούρην ασπασμόν
προς το παρόν να σας αφήσω.