Από το αίμα του ουρανού
έρχετ’ η γλύκα του μελιού
κι από της γης την αγωνία
έμεινε Θείο το πάθος του κορμιού.

Αχ θα πετάξω το σπαθί
άσ’ το μαχαίρι σου κι εσύ,
κάνε τα χέρια σου αγκαλιά
σαν τη γέφυρα που μας τραβάει στη ζωή.

Όπου χτυπήσαν κεραυνοί
τώρα κυλάνε ποταμοί,
με νερό μπορεί να κλείσει κάποτε
τόσων αιώνων η ρωγμή.

Αχ θα πετάξω το σπαθί
άσ’ το μαχαίρι σου κι εσύ,
κάνε τα χέρια σου αγκαλιά
σαν τη γέφυρα που μας
κρατάει στη ζωή.

Για την ειρήνη των θεών
και για τη δόξα των παιδιών
σαν δροσούλα στις αρχές,
πέτρες μας, διάφανο λάμπει το παρόν.