Η αόρατη κλωστή έσπασε κι έχω χαθεί
οι νιφάδες απ’ τη μύτη και η όπερα λευκή
στις υπόγειες κατακόμβες άκουγαν τα βήματά μου
μα το κέρινο δάσος έσταζε στα γυαλιά μου
λάφυρό μου έχω μόνο το βρεγμένο το φεγγάρι
κι ένα μαγικό λυχνάρι που δε μου `κανε τη χάρη

Νυχτωμένη Σταχτοπούτα κι ολομόναχη Χιονάτη
άσπρη σκόνη στο μυαλό μου και πολύχρωμη απάτη
τα χρυσά νομίσματά μου όλα τα `λιωσα στο χρόνο
ξέρω, πλήρωσα ακριβά για ένα εισιτήριο μόνο
και στην είσοδο μιας πόλης η προτελευταία στάση
αχ, το γυάλινο γοβάκι πάλι το `χω ξεχάσει
αχ, το γυάλινο γοβάκι πού να το `χω ξεχάσει

Και διαβάζω στο πανό, στη θολή λάμψη των φώτων
"καλώς ήλθες στον πύργο των ανίατων ερώτων"
"καλώς ήλθες στον πύργο των ανίατων ερώτων"