Ρε πώς έγινες έτσι βρε μωρ’ αδερφούλη μου,
σαν μπαγιάτικος παστουρμάς είσαι ας πούμε!
Ανακριτή σ’ έβαλα ρε, ε; Αν είμαι παστουρμάς ή αν είμαι σουτζούκι;
Όχι ρε, από φιλικάδα σε ρωτάω για να ξέρεις δηλαδή.
Φίλος δεν υπάρχει σ’ αυτόν τον κόσμο, συμφέρον μονάχα.
Ο καλύτερος φίλος του εμαυτού σου είναι ο εμαυτός σου για να ξέρεις.
Καλά ντε, συγγνώμη βρε αδερφούλη μου.

Τι σας νοιάζει αν έγινα πρεζάκιας
και γυρίζω στους δρόμους κοχλαράκιας,
τι σας μέλλει που με περιφρονάνε
δεν με ξέρουνε και πια δε μου μιλάνε.

Αν γυρίζω στους δρόμους κουρελιάρης,
τιποτένιος, τεμπέλης κι αλανιάρης,
μη ρωτήσεις κοσμάκη την αιτία
το πώς έπεσα κι εγώ στην αλητεία.

Αν αγαπάτε, μη με ρωτάτε
να σας πω το μυστικό μου.
Ρε σεις δεν πάτε, εμ δε με παρατάτε,
το κρατώ για με γιατί είν’ δικό μου.

Αν τις νύχτες γυρνάω στο λιμάνι
και αν είμαι μαστούρης ή χαρμάνης,
αν στην τσέπη μου δεν έχω ούτε γρόσι
δε θα ζητήσω κανείς να μου το δώσει.

Κι αν δεν έχω στον κόσμο πια κανένα
κι όλα είναι για μένα πεθαμένα,
του κοσμάκη του λέω να μη μιλήσει
να σκεφτεί λιγάκι κι ύστερα να βρίσει.

Αν αγαπάτε, μη με ρωτάτε
να σας πω το μυστικό μου.
Ρε σεις δεν πάτε, εμ δε με παρατάτε,
το κρατώ για με γιατί είν’ δικό μου.

Γεια σου Βασιλάκη μου, πονεμένε άνθρωπε!