Περπατώ στη γειτονιά που `χα ζήσει
εκεί που όνειρα τρελά είχα χτίσει
ήταν όλα τόσο απλά σαν ταινία
τώρα βλέπω πρόσωπα τόσο αστεία

Κι όλοι τρέχουν το χρόνον να προσπεράσουν σε μια μέρα
μα αυτός τους κοιτάει και γελάει

Με καινούρια λογική
λέω να βγω λογική
πίνω το Μισσισιπή
μ’ ένα καλαμάκι
και χορεύω στη βροχή
κάπου στη Σαχάρα
μετατρέπω σε ευχή
μια βαριά κατάρα

Νοσταλγώ την εποχή των ονείρων
τις συναυλίες με το φως αναπτήρων
μέναν όλοι δυο λεπτά στην Αθήνα
τώρα ζουν συνειδητά στη ρουτίνα

Κι όλοι τρέχουν το χρόνον να προσπεράσουν σε μια μέρα
μα αυτός τους κοιτάει και γελάει

Με καινούρια λογική
λέω να βγω λογική
πίνω το Μισσισιπή
μ’ ένα καλαμάκι
και χορεύω στη βροχή
κάπου στη Σαχάρα
μετατρέπω σε ευχή
μια βαριά κατάρα