Ε, ρε Θε μου, να γινόταν να ξυπνήσω ένα πρωί
στ’ άγια χώματα της Πόλης, κει που έζησα παιδί
που άκουγα τον αμανέ μου, πίνοντας τον αργιλέ
κι έλεγα και το γιαρέ μου στης Ντουντούς τον καφενέ.

Να ντυθώ να πάω τσάρκα και να ρίξω γιασεμί
στο σοκάκι μιας Τσερκέζας που `χα πρωτοφιληθεί
και ν’ αναστηθούν στο νου μου ο βαρκάρης κι ο αμαξάς
και οι ξακουστοί νταήδες που `βγαζε ο Γαλατάς.

Να ξανάβλεπα τους μόρτες να μεθούν και να τα σπαν
και να κλείνουνε οι πόρτες από τα καφέ σαντάν
να τσακώνονται στα χέρια και να κάνουν σαματά
το πρωί τα τζιβαέρια και ας πέθαινα μετά.