Δε θα λυγίσω μου είχες πει
εκεί ξανά δε θα γυρίσω
είναι το σώμα μου αδειανό μα θα νικήσω
μακριά απ’τον κόσμο σ’ένα υπόγειο θα κρυφτώ
που θα’ναι πιο μικρό
Κι απ’τη σκιά μου μόνο η ανάγκη
θα τρυπάει τη μοναξιά μου
σκοτάδι γύρω μα εγώ θα επιμένω
για ένα αύριο δίχως τύψεις κι ενοχές
παλεύω με το χθες

Τίποτα δεν είναι όπως πρώτα
πως να σε δεχτώ πώς να σ’αρνηθώ
τα στεγνά μου μάτια αν θέλεις ρώτα
να σ’ αγαπώ δεν είναι αρκετό
Τίποτα δεν είναι όπως πρώτα
πώς να υποκριθώ πως να σου το πώ
μίλησέ μου πάλι αν θέλεις
μα στο λέω να το ξέρεις
πως αυτό δεν είναι αρκετό

Δε θα λυγίσω μου είχες πει
τον εαυτό μου δε θ’αφήσω
όμως δεν πρόλαβα την πόρτα σου να κλείσω
κι εσύ ταξίδευες σε άγονες γραμμές
που ήταν πιο λευκές
κι απ’το κελί σου έχτισες μόνη σου
κρυφά τη φυλακή σου
λες και δε νοιάστηκες ποτέ για τη ζωή σου
που όλοι εμείς που σου φαινόμαστε δειλοί
πονάμε πιο πολύ

Τίποτα δεν είναι όπως πρώτα
πως να σε δεχτώ πώς να σ’αρνηθώ
τα στεγνά μου μάτια αν θέλεις ρώτα
να σ’ αγαπώ δεν είναι αρκετό
Τίποτα δεν είναι όπως πρώτα
πώς να υποκριθώ πως να σου το πώ
μίλησέ μου πάλι αν θέλεις
μα στο λέω να το ξέρεις
πως αυτό δεν είναι αρκετό