Είσαι μια κότα παρδαλή
μια κότα φαντασμένη
και για την ξένη τη φωλιά
ψοφάς ξεμυαλισμένη.

Πότε αλλιώς και πότε έτσι
βρίσκω άδειο το κοτέτσι,
πήραν τα μυαλά σου αέρα
και μου σήκωσες παντιέρα.

Όπα!

Θα σου τα κόψω τα φτερά
με μια ψαλίδα τόση,
άμα δεν κάτσεις φρόνιμα
κι άμα δεν βάλεις γνώση.

Πότε αλλιώς και πότε έτσι
βρίσκω άδειο το κοτέτσι,
πήραν τα μυαλά σου αέρα
και μου σήκωσες παντιέρα.

Έλα κότα μου!

Αυτά τα ξεπορτίσματα
δε θα βγουν σε καλό σου,
αλλού τα κακαρίσματα
κι αλλού γεννάς τ’ αυγό σου.

Πότε αλλιώς και πότε έτσι
βρίσκω άδειο το κοτέτσι,
πήραν τα μυαλά σου αέρα
και μου σήκωσες παντιέρα.

Όπα!