Χάνω τις ώρες μου μετρώντας τα κομμάτια,
Που μείναν σκόρπια στης καρδιάς μου τις αυλές,
Φυσάει ! Σαν στάχτες μπαίνουνε μες τα μάτια,
Που μου ματώνουν το τοπίο, είναι φορές ...

Μέσα στα όνειρα μου λείπει η μορφή σου
κι έχω ξεχάσει την εικόνα σου θαρρώ,
Κάποτε μου ’ λεγες πως ήμουν η ζωή σου
Κι εγώ το πίστευα και σου ’ λεγα : μπορώ

Μπορώ στ’ αστέρια να υψώσω τη μορφή σου,
Τη θύμησή σου να βαστάω φυλαχτό,
Μπορώ τη γη να σου τη δώσω όλη δική σου,
Σαν μάγαπάς όσο κι εγώ σε αγαπώ ...

Χαμογελούσες κι έτσι έκλεινες τα μάτια,
Πλάι μου έγερνες μια ακόμα αγκαλιά,
Δική σου μου ’ λεγες ! Σ `αγρούς και σε παλάτια !
Μα δεν τα κράτησες τα λόγια στην καρδιά...

Ό,τι απέμεινε ένα άχαρο κουφάρι,
Που συλλογιέται και η ώρα του περνά...

Φωτογραφία σου υπάρχει στο συρτάρι...

Κι η μαύρη στέκα που φορούσες στα μαλλιά ...