Προτιμώ να σωπαίνω όταν σε θυμηθώ
και στην πόρτα να βγαίνω για να σε καρτερώ
Προτιμώ το σκοτάδι γιατί οι μέρες αργούν
μα οι τύψεις κοπάδι όλο με κυνηγούν

Αγάπη μου που πήγες
και μ’ άφησες εμένα
με μάτια καρφωμένα
να βλέπω στο κενό
Αγάπη μου που πήγες
και είμαι σαν χαμένη
βαλίτσα ξεχασμένη
μονάχη στο σταθμό

Προτιμώ να γελάω για να μην τρελαθώ
με πιοτό να μεθάω κι ας μην είναι σωστό
Προτιμώ την αλήθεια πως δε θα έρθεις ξανά
κι ας τρυπάει τα στήθια σαν καρφί που πονά

Αγάπη μου που πήγες...