Κάποιος κάπου κάποτε Πέμπτη βράδυ αργία
μια σκιά απ’το άγνωστο έφερε βροχή
όσα παίρνει ο άνεμος δε χωράει η ταινία
κι’όσα ξέρει η μοναξιά δε σκορπάει η σιωπή.

Τόσο απλά και αθόρυβα ήρθε τρικυμία
ξαφνικά απ’το τίποτα ζήτησε φωτιά
έτσι δίχως πρόλογο κι’η μελαγχολία
πέρασε σε δεύτερο ρόλο τελικά.

Σα μια αόρατη σκιά κάτι νέο απ’τα παλιά
με νωπή υγρασία
οπτασία μαγική σε σκηνή επαρχιακή κατανυκτική
και όπως έπεφτε το φως δαχτυλίδια ο καπνός
μια γλυκιά λαγνεία
σκέτος διάολος ή θεός τιμωρός ή νοσταλγός ποιος να δεσμευθεί.

Είπε Λέοναρντ Κοέν παίζοντας κιθάρα
κάρφωσε στο βλέμμα του γεύση ηδονής
’’πάρε εσύ το δρόμο σου πριν ξεσπάσει αντάρα’’
είπε λίγο αόριστα κι’έστριψε νωρίς.