Σαν κλειστά κοχύλια ταξιδεύουμε στο χρόνο
δεν μπορούμε να κάνουμε με άλλους επαφή
όπως τα πουλιά στο κρύο, κουρνιάζουμε με φόβο
υποκύψαμε και ζούμε με την υπομονή

Refr
Τώρα από πάνω μας περάσανε τα χρόνια
τα εργοστάσια, οι ανάγκες κι η ανοχή
ζούμε το θάνατο της μεγάλης πόλης
μα εμείς γυρίζουμε μ’ ένα τραγούδι στη βροχή

Θα `ρθει καιρός που θα `ναι αργά
και τίποτε δε θα μπορεί
να ζεστάνει ξανά την κρύα μας ψυχή
όπως τότε που είχαμε τη σπίθα
και αλλάζαμε εμείς οι ίδιοι τη ζωή