Φοβάμαι τα βράδια που αφήνουν σημάδια
τα λόγια που γέρνουν λοξά
το φλας στα σκοτάδια τους όρκους με χάδια
τη μνήμη που κάνει νερά.

Φοβάμαι το πρέπει που τα όρια ελέγχει
με ένστικτα συνειδητά
το λάθος που απέχει το δήθεν που αντέχει
στο σύνθημα για πουθενά...

Δώσε μου άσυλο κρύψε με στο άρωμά σου
δώσε μου άσυλο κάτω απ’ το μακό
δώσε μου άσυλο κρύψε με στα κύτταρά σου
δώσε μου άσυλο κι όταν πεις θα βγω.

Τα βήματα καίνε τα σύννεφα κλαίνε
στην άσφαλτο γκρίζα ερημιά
και τι να προσέξεις και τι να διαλέξεις
τα όνειρα δίχως φτερά.

Η πόλη ησυχάζει κι αυτό με τρομάζει
οι τύψεις κοιμούνται βαθιά
μικρή μου σταγόνα θα φύγει η μπόρα
η ελπίδα πεθαίνει μετά.