Μαύρα μάτια μαύρα, όπως
είν’ ο πιο καμμένος τόπος
αγαπούσα. Λαχταρούσα,
μακριά τους δεν μπορούσα.

Κι όμως, ήρθε κάποια μέρα,
σαν ευχή και σαν φοβέρα,
να μου πουν: `'Αγαπημένη,
νά τι λέν’ οι πονεμένοι:

Η πιο παλιά
η αγάπη δεν ξεχνιέται.
Μες στην καρδιά
μένει και ξαναγεννιέται,
για να νιώθεις ερημιά.''.

Μες στου χρόνου την πραμάτεια
βρήκι αυτά τα μαύρα μάτια
καθαρά κι όχι κλαμμένα,
δίχως έρωτα για μένα.

Τόσο δάκρυ έχει στεγνώσει
με τη λήθη ή με τη γνώση.
Τα ρωτώ κι αλλού κοιτάνε
κι αρχινάν’ να τραγουδάνε:

''Η πιο παλιά
η αγάπη δεν ξεχνιέται.
Μες στην καρδιά
μένει και ξαναγεννιέται,
για να νιώθεις ερημιά.

Παντοτινά, μες στην καρδιά.''.