Ήρθεν η μέρα η λαμπυρή, γλυκύς καιρός αρχίζει
κι ήκατσεν ο Ρωτόκριτος εις το θρονί κι ορίζει.
Αγαπημένο αντρόγυνο σαν τούτο δεν εφάνη
μηδ’ τέτοιο καλορίζικο, χαιρόμενο στεφάνι.

Εκάμασι παιδόγγονα κι όλα εγενήκαν πλούσα
και μάνα και κερά λαλά εγίνη η Αρετούσα.
Για τούτο οπού `ναι φρόνιμος, δε χάνεται στα πάθη,
το ρόδο κι ο όμορφος ανθός γεννιέται μες στ’ αγκάθι.

Βιτσέντζοςείν’ ο ποιητής και στη γενιά Κορνάρος,
που να βρεθεί ακριμάτιστος όντε τον πάρει ο Χάρος.
Στην Στείαν εγεννήθηκε, στην Στείαν ενεθράφη,
εκεί `καμε κι εκόπιασεν ετούτα που σας γράφει.
Στο Κάστρον επαντρεύτηκε σαν αρμηνεύγ’ η φύση,
το τέλος του έχει να γενεί όπου ο Θεός ορίσει.