Μια στενοχώρια που έχω απόψε,
απ’ την καρδιά μου βγαίνει καπνός.
Τα δάκρυά μου πώς να τα κόψω,
σε σένα τρέχει ο λογισμός.

Αχ, θα με φάει η στενοχώρια
που ’μαστε χώρια, που ζούμε χώρια.

Γιατί σε παίρνουν από κοντά μου
και κομματιάζονται δύο καρδιές,
και κάνουν λύπη κάθε χαρά μου
χωρίς να φταίω, χωρίς να φταις;

Αχ, θα με φάει η στενοχώρια
που ’μαστε χώρια, που ζούμε χώρια.

Πώς θα μπορέσω να συνηθίσω
σ’ αυτή τη μαύρη τη μοναξιά;
Πού θα ξανάβρω σ’ αυτό τον κόσμο
σαν τη δική σου χρυσή καρδιά;

Αχ, θα με φάει η στενοχώρια
που ’μαστε χώρια, που ζούμε χώρια.