Εσύ ήσουν αυτή
που μίλαγες στ’ αυτί
και άκουγε η ψυχή μου
κι εγώ είμαι εκείνος
ο πεταμένος κρίνος
από έναν Ευαγγελισμό
έναν ασύγκριτο σπασμό
που σ’ έκανε δική μου.

Κρεμάω την εικόνα σου
και της αφιερώνω
χρυσά χρυσά χρυσάφι για τον πόνο
τα δάκρυα τα τιμαλφή
για του κορμιού σου την αφή
κι όσα καντήλια ανάβει ο νους
για τους χαμένους ουρανούς
Κρεμάω την εικόνα σου
και της αφιερώνω
χρυσά χρυσά χρυσάφι για τον πόνο
μα είναι σκληρό με τάματα
να ξεχρεώνω θαύματα

Εσύ ήσουν αυτή
η σάρκα η καυτή
του νου η τρικυμία
η άστατη ματιά
που έβαλε φωτιά
έναν παράδεισο θρηνώ
δεν βρίσκω όσο κι αν πονώ
παρηγοριά καμία.

Κρεμάω την εικόνα σου
και της αφιερώνω
χρυσά χρυσά χρυσάφι για τον πόνο
τα δάκρυα τα τιμαλφή
για του κορμιού σου την αφή
κι όσα καντήλια ανάβει ο νους
για τους χαμένους ουρανούς
Κρεμάω την εικόνα σου
και της αφιερώνω
χρυσά χρυσά χρυσάφι για τον πόνο
μα είναι σκληρό με τάματα
να ξεχρεώνω θαύματα

Κρεμάω την εικόνα σου
και της αφιερώνω
χρυσά χρυσά χρυσάφι για τον πόνο
μα είναι σκληρό με τάματα
να ξεχρεώνω θαύματα