Ξύπνησα, χτες βράδυ ξαφνικά
με χείλη ξεραμένα και όρθια μαλλιά.
Είδα ήμουν κάποιος, με νύχια μακριά
με μάτια πεθαμένα, με δόντια κοφτερά.

Είδα, ήμουν σαθρός,
ήμουν κακός
ήμουν αγιάτρευτα μικρός,
να μη μπορώ, κάτι να πω,
απ’όσα νιώθω κι’ό, τι ζω,
λέω απ’αυτά, που δεν μπορούν
στην επιφάνεια να βγουν,

γιατί είδα, ήμουν σαθρός,
ήμουν κακός,
ήμουν αγιάτρευτα μικρός,
εγωπαθής, κομπλεξικός,
με κάποιες κρίσεις ηθικής,
κάποιες θολές αναλαμπές,
που μου επιτρέπουνε να ζω,
να συνεχίζω να μπορώ,
να καταστρέφω, να ληστεύω, να πονώ,
ό, τι αγνό, ό,τι καλό,
που μου προσφέρει δόξα τω θεώ
κάποτε κάποτε, η ζωή μας…